W III Niedzielę Adwentu Jan Chrzciciel przedstawia nam Jezusa, który, gdy przyjdzie, będzie chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Słowo „chrzest” oznacza zanurzanie. Jan Chrzciciel zanurzał w wodach Jordanu na znak obmycia z grzechów. Jezus, który już przyszedł, też zanurza - w Duchu Świętym, czyli Bożej obecności oraz w ogniu, czyli miłości. Ten, kto wchodził do Jordanu był otoczony wodą. Jezusa sprawia, że jesteśmy otoczeni obecnością Boga, że naszym środowiskiem życiowym jest Bóg i Jego miłość. Czasem ta miłość oczyszcza, spala to, co nam nie służy. Innym razem ta miłość rozpala, zachęca, motywuje do dobra. Pozwalajmy Jezusowi ciągle na nowo zanurzać nas w ogniu miłości.

Adwent oznacza „przyjście”. Tym, który przychodzi jest Syn Człowieczy - „prawdziwy człowiek”. Kościół przygotowuje się w Adwencie zarówno na świętowanie pierwszego przyjścia Jezusa (Święta Bożego Narodzenia), jak i na powtórne Jego przyjście. W Ewangelii mamy wskazówki jak spędzić czas oczekiwania - być wolnym od trosk doczesnych i egoistycznej ociężałości oraz czuwać i modlić się. Jest to zatem czas pogłębiania wiary i miłości, co tradycyjnie wyraża się w dobrych uczynkach. Jezus zaprasza nas zatem - przez modlitwę, czyli spotykanie się z Nim częściej niż zwykle - do ufności (pomimo groźnych znaków) i naśladowania Miłości.

Adwent oznacza „przyjście”. Tym, który przychodzi jest Syn Człowieczy - „prawdziwy człowiek”. Kościół przygotowuje się w Adwencie zarówno na świętowanie pierwszego przyjścia Jezusa (Święta Bożego Narodzenia), jak i na powtórne Jego przyjście. W Ewangelii mamy wskazówki jak spędzić czas oczekiwania - być wolnym od trosk doczesnych i egoistycznej ociężałości oraz czuwać i modlić się. Jest to zatem czas pogłębiania wiary i miłości, co tradycyjnie wyraża się w dobrych uczynkach. Jezus zaprasza nas zatem - przez modlitwę, czyli spotykanie się z Nim częściej niż zwykle - do ufności (pomimo groźnych znaków) i naśladowania Miłości.

W Ewangelii Jezus jako król daje świadectwo prawdzie. Tą prawdą jest dobra nowina o Bogu Ojcu kochającym człowieka. Dlatego sam Jezus jest tą Prawdą - chodzi po ziemi jako człowiek kochany, ufający dobroci Ojca, powierzający się w Jego ręce nawet w momencie śmierci na krzyżu. Po ludzku królowanie kojarzy się z dominacją, panowaniem pełnym ucisku, lękiem przed nadużyciami ze strony króla. Według bożej logiki królowanie to służba, także służba tej prawdzie o miłości Boga do człowieka. Dlatego królestwo Jezusa nie jest z tego świata, bo daje świadectwo o odwiecznej miłości. Dlatego też Jezus nie chciał być obwołany królem według ludzkich wyobrażeń. Jakiej prawdzie ja pozwalam królować w moim sercu? Ludzkiej czy bożej?