Boże Ojcze, dziękujemy Ci za Najświętszą Pannę Maryję. Dziękujemy za wszystkie łaski otrzymane za jej pośrednictwem. Dziękujemy za Ostrą Bramę wileńską, miejsce szczególnych łask i za tę skromną kopię obrazu Pani Ostrobramskiej, dzieło pokornych rąk młodych żołnierzy na wygnaniu w czasie II wojny światowej. Niech ten obraz będzie dla nas źródłem ufności, pokrzepienia i mocy w naszym trudnym pielgrzymowaniu. Niech nam przypomina zawsze niepojętą dobroć i miłosierdzie Twoje. Daj nam wszystkim łaskę wiary żywej, ufności radosnej, miłości prawdziwej i szczerej. Otocz nas, nasze rodziny i cały nasz naród Twoją opieką. Prosimy Cię za tych, którzy z tym obrazem byli lub są szczególnie związani i za żołnierzy tych jednostek, którzy przed nim modlili się tyle razy. Dopuść ich i nas do ojczyzny niebieskiej. Amen.

Dzisiejsza Ewangelia najczęściej intepretowana jest jako zachęta do zaufania w Bożą opatrzność i dzielenia się wszystkim, co posiadamy. Jednak nie takie jest nauczanie Jezusa. W Ewangelii św. Marka. Jezus przed chwilą wjechał w Niedzielę Palmową do Jerozolimy i wyrzucił kupców ze świątyni, nazywając tych, którzy tam handlowali zbójcami. Jezus nie popiera gestu wdowy, ale pokazuję, że system nadużyć religijnych zmanipulował ją do pozbawienia się utrzymania. Warto się zastanowić czy nasza pobożność nie prowadzi do nadużyć. Czy nie torturujemy siebie i innych niewłaściwymi religijnymi przekonaniami. Jezus przestrzega swoich uczniów przed postawą faryzeuszy.

Dzisiejsze czytania pokazują nam drogę od Starego do Nowego Prawa. Stare Przymierze („testament”, relacja z Bogiem) z upływem czasu regulowane było coraz bardziej przez zestaw przepisów - nakazów i zakazów, z obowiązkiem składania ofiar. Z II czytania i Ewangelii uczymy się, że czas ofiar minął od doskonałej ofiary Jezusa, która nie była wypełnieniem obowiązku, ale darowaniem życia z miłości. Jezus w rozmowie z uczonym w Piśmie przypomina, że relacja z Bogiem - Miłością - polega na… miłości, a nie transakcji: wypełniłem zadanie - oczekuję nagrody. Miłość Boga i bliźniego to jedna miłość, dlatego wymaga całego serca, duszy i umysłu. Tak całkowicie zostaliśmy umiłowani - tak miłujmy.

W ciągu roku są dwa dni, szczególnie ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona i rocznica jej poświęcenia. Pierwszy z nich jest odpowiednikiem naszych imienin - obchodzona jest wtedy uroczystość odpustowa. Z kolei dzień rocznicy poświęcenia kościoła jest analogią do wspomnienia dnia przyjęcia chrztu. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym; przez poświęcenie świątynia staje się budynkiem przeznaczonym do wyłącznej służby Bożej. W dzisiejszych czytaniach to poświęcenie dokonuje się przez zamieszkanie Boga - Ducha Świętego - Jezusa w budynku, w człowieku, w domu (Zacheusza). Gdy wracamy dzisiaj po remoncie do kaplicy prośmy Pana, aby Jego Duch czynił z nas Bożą wspólnotę.