Chrzest Jezusa opowiada nam tajemnicę naszego chrztu poprzez znaki, które towarzyszą Jezusowi w Jordanie. Obmycie wodą oznacza usunięcie z brudu i niewoli grzechów, które Jezus na krzyżu wziął na siebie. Niebo - które po grzechu było zamknięte - jest teraz otwarte, co oznacza pojednanie i przyjaźń z tajemnicą niewidzialnego Ojca, który jest w niebie. Z nieba nie spada „deszcz ognia i siarki”, ale ogień miłości w pod postacią gołębicy, podobnie jak na uczniów - Kościół - w czasie Pięćdziesiątnicy. Głos nazywa Jezusa „umiłowanym Synem”. W czasie naszego chrztu każdego z nas Bóg tak nazywa, zmieniając naszą tożsamość z grzeszników na dzieci Boga. Moc chrztu pozwala Jezusowi na pustyni i nam skutecznie opierać się złu i ufać miłości.

Mędrcy, nazwani przez późniejszą tradycję „królami” nie istnieli naprawdę. Jednakże dla wspólnoty, dla której Św. Mateusz napisał tę medytację - jak również dla nas - są przykładem ludzi poszukujących i znajdujących Boga. Najpierw szukają Go oni w naturalnych zjawiskach tego świata, potem w Jerozolimie - tradycyjnym miejscu „mieszkania” Boga, a na końcu szukają go w Piśmie Świętym. Znajdują jednak Boga dopiero w prostocie i ubóstwie stajenki, w osobistym spotkaniu z Jezusem. Następnie ruszają dalej, dzieląc się radością i pielgrzymując ku „Ojcu świateł” (Jk 1, 17), którego Jezus objawia.

Święto Świętej Rodziny zaprasza nas do odniesienia spraw naszych rodzin i innych relacji do Boga. W I czytaniu Anna, która od Boga otrzymała życie swojego dziecka, oddaje je całkowicie na służbę Bogu w świątyni. Ta postawa skłania do wdzięczności za wszystkie osoby, które Pan Bóg nam podarował. W Ewangelii „rodzice Jezusa” symbolizują żydowską tradycję, która po ludzku spodziewała się, że Mesjasz spełni ziemskie potrzeby narodu. Jezus natomiast pokazuje swoje odniesienie do Ojca, który jest w niebie. W ten sposób uczy nas widzieć sprawy ziemskie w perspektywie życia wiecznego (o tym też II czytanie). Módlmy się, aby Jezus pozwalał nam - tak jak Maryi i Józefowi - przemieniać „ból serca” ludzkich oczekiwań w Bożą miłość.

Ta Niedziela mówi na różne sposoby o przychodzeniu Boga. W I czytaniu słyszymy o Betlejem – „domu chleba” – z którego wyjdzie Zbawiciel i zgromadzi rozdzielonych braci. Te słowa przygotowują nas do łamania się opłatkiem i pojednania w rodzinach. II czytanie przedstawia tajemniczy dialog przed Wcieleniem, z którego wynika, że Syn przyjmuje ciało jako piękny dar miłości od Ojca, a nie karę. Te słowa zapraszają nas do przyjęcia także naszej odkupionej cielesności, do świętowania bliskości, do przygotowania smacznych potraw i pięknego śpiewu kolęd. W Ewangelii Maryja przynosi Jezusa do Elżbiety i wymienia się z nią pozdrowieniami – słowami miłości i wiary. Niech takie będą też nasze relacje i rozmowy w tym przedświątecznym czasie.