Dzisiejsza Ewangelia najczęściej intepretowana jest jako zachęta do zaufania w Bożą opatrzność i dzielenia się wszystkim, co posiadamy. Jednak nie takie jest nauczanie Jezusa. W Ewangelii św. Marka. Jezus przed chwilą wjechał w Niedzielę Palmową do Jerozolimy i wyrzucił kupców ze świątyni, nazywając tych, którzy tam handlowali zbójcami. Jezus nie popiera gestu wdowy, ale pokazuję, że system nadużyć religijnych zmanipulował ją do pozbawienia się utrzymania. Warto się zastanowić czy nasza pobożność nie prowadzi do nadużyć. Czy nie torturujemy siebie i innych niewłaściwymi religijnymi przekonaniami. Jezus przestrzega swoich uczniów przed postawą faryzeuszy.

Dzisiejsze czytania pokazują nam drogę od Starego do Nowego Prawa. Stare Przymierze („testament”, relacja z Bogiem) z upływem czasu regulowane było coraz bardziej przez zestaw przepisów - nakazów i zakazów, z obowiązkiem składania ofiar. Z II czytania i Ewangelii uczymy się, że czas ofiar minął od doskonałej ofiary Jezusa, która nie była wypełnieniem obowiązku, ale darowaniem życia z miłości. Jezus w rozmowie z uczonym w Piśmie przypomina, że relacja z Bogiem - Miłością - polega na… miłości, a nie transakcji: wypełniłem zadanie - oczekuję nagrody. Miłość Boga i bliźniego to jedna miłość, dlatego wymaga całego serca, duszy i umysłu. Tak całkowicie zostaliśmy umiłowani - tak miłujmy.

W ciągu roku są dwa dni, szczególnie ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona i rocznica jej poświęcenia. Pierwszy z nich jest odpowiednikiem naszych imienin - obchodzona jest wtedy uroczystość odpustowa. Z kolei dzień rocznicy poświęcenia kościoła jest analogią do wspomnienia dnia przyjęcia chrztu. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym; przez poświęcenie świątynia staje się budynkiem przeznaczonym do wyłącznej służby Bożej. W dzisiejszych czytaniach to poświęcenie dokonuje się przez zamieszkanie Boga - Ducha Świętego - Jezusa w budynku, w człowieku, w domu (Zacheusza). Gdy wracamy dzisiaj po remoncie do kaplicy prośmy Pana, aby Jego Duch czynił z nas Bożą wspólnotę.

W Ewangelii Apostołowie Jakub i Jan chcieliby zasiąść w chwale po prawej i lewej stronie Jezusa. Ich serca - jak serca każdego z nas - myślą bardzo po ludzku pod wpływem grzechu pierworodnego, który wmawia nam, że świat i my jesteśmy daleko od Boga, więc musimy kontrolować życie przez posiadanie znaczenia i władzę. Jezus nie gasi pragnień uczniów, ale je formuje, aby odkryli, że dla Mistrza bycie sługą nie wynika z kapitulacji wobec silniejszego Boga, ale wynika z naśladowania miłości Ojca, który daje siłę do kochania nawet ofiarnego. Dlatego miejsce przy boku Jezusa - to miejsce przy krzyżu - miłości.