Obchodzimy dziś już po raz szósty ogłoszoną przez papieża Franciszka Niedzielę Słowa Bożego, która jest niedzielą „poświęconą celebracji, refleksji oraz krzewieniu Słowa Bożego”. Otwórzmy nasze umysły i serca na przyjęcie tego Słowa, które zapisane w Biblii, ale które też stało się Ciałem w Jezusie. W Ewangelii Jezus dzisiaj najpierw sam czyta fragment Pisma Świętego, potem odkrywa jego znaczenie dla swojego życia, a przez to także objawia dar jakim Bóg Ojciec uczynił Go dla nas. W naszej osobistej lekturze Bożego Słowa zawsze znajdziemy Boży sens naszego życia dla dobra nas samych i bliźnich.

Mszę świętą nazywamy „ucztą weselną Baranka”. To określenie pochodzi z Apokalipsy św. Jana. Dzisiaj w Ewangelii ten sam apostoł opisuje inne zaślubiny w symbolicznej opowieści o weselu w Kanie. W tym tekście wino symbolizuje radość z relacji miłosnej z Bogiem, której brakuje religijności w czasach Jezusa, ponieważ skupiona ona była na przepisach prawa i oczyszczeniach (stągwie). Bóg, który w Jezusie stał się człowiekiem - poślubił naturę ludzką i zjednoczył się z nią jak małżonkowie. Przemiana wody w wino oznacza przywrócenie człowiekowi radości z relacji z kochającym Bogiem.

Chrzest Jezusa opowiada nam tajemnicę naszego chrztu poprzez znaki, które towarzyszą Jezusowi w Jordanie. Obmycie wodą oznacza usunięcie z brudu i niewoli grzechów, które Jezus na krzyżu wziął na siebie. Niebo - które po grzechu było zamknięte - jest teraz otwarte, co oznacza pojednanie i przyjaźń z tajemnicą niewidzialnego Ojca, który jest w niebie. Z nieba nie spada „deszcz ognia i siarki”, ale ogień miłości w pod postacią gołębicy, podobnie jak na uczniów - Kościół - w czasie Pięćdziesiątnicy. Głos nazywa Jezusa „umiłowanym Synem”. W czasie naszego chrztu każdego z nas Bóg tak nazywa, zmieniając naszą tożsamość z grzeszników na dzieci Boga. Moc chrztu pozwala Jezusowi na pustyni i nam skutecznie opierać się złu i ufać miłości.

Mędrcy, nazwani przez późniejszą tradycję „królami” nie istnieli naprawdę. Jednakże dla wspólnoty, dla której Św. Mateusz napisał tę medytację - jak również dla nas - są przykładem ludzi poszukujących i znajdujących Boga. Najpierw szukają Go oni w naturalnych zjawiskach tego świata, potem w Jerozolimie - tradycyjnym miejscu „mieszkania” Boga, a na końcu szukają go w Piśmie Świętym. Znajdują jednak Boga dopiero w prostocie i ubóstwie stajenki, w osobistym spotkaniu z Jezusem. Następnie ruszają dalej, dzieląc się radością i pielgrzymując ku „Ojcu świateł” (Jk 1, 17), którego Jezus objawia.